Τα Θλιβερά Μαντάτα...

|

Ήκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα
Ο κύρης σου με ξόρισε στης ξενιτιάς τη στράτα

Τέσσερις μέρες μοναχά μου ‘δωκε να ανιμένω
κι απόκεις να ξενιτευτώ πολλά μακριά να πιένω

Και πως θα σ' αποχωριστώ και πως θα σου μακρύνω
Και πως θα ζήσω δίχως σου τον ξορισμόν εκείνο

Κατέχω το κι ο κύρης σου γρήγορα σε παντρεύει
Ρηγόπουλο αφεντόπουλο σαν είσαι εσύ γυρεύει

Και δεν μπορείς να αντισταθείς στα θέλουν οι γονείς σου
Νικούν τηνε την γνώμη σου κι αλλάζει η όρεξη σου

Μια χάρη αφέντρα σου ζητώ κι εκείνη θέλω μόνο
Και μετά κείνη ολόχαρος την ζήση μου τελειώνω

Την ώρα π' αρραβωνιαστείς να βαριαναστενάξεις
Κι όντε σα νύφη στολιστείς σαν παντρεμένη αλλάξεις

Να αναδακριώσεις και να πεις Ρωτόκριτε καημένε
τα σου ‘ταξα ελησμόνησα τα 'θελες μπλιό δεν ενε

Και κάθε μήνα μια φορά μέσα στην κάμαρα σου
Λόγιαζε τα 'παθα για σε να με πονεί η καρδιά σου

Και πιάσε και τη ζωγραφιά που βρες στ' αρμάρι μέσα
Και τα τραγούδια που 'λεγα κι οπού πολύ σ' αρέσα

Και διάβαζε τα θώριε τα κι αναθυμού και μένα
Πως με ξορίσανε για σε πολλά μακριά στα ξένα

Κι οντε σου πουν κι απόθανα λυπήσου με και κλάψε
Και τα τραγούδια που ‘βγαλα μες την φωτιά τα κάψε

Όπου κι αν πάω κι αν βρεθώ κι ότι καιρό κι αν ζήσω
Τάσσω σου άλλη να μη δω ούτε να αναντρανίσω

Κι ας τάξω ο κακορίζικος πως δε σ' είδα ποτέ μου
Ενα κερί αυτούμενο εκράτου κι έσβησε μου

Καλιά 'χω εσέ με θάνατο παρά άλλη με ζωή μου
Για σένα εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου

Νίκος Ξυλούρης
Δίσκος: Ερωτόκριτος