Ονειροκαλεσμένη μου...

|

Στόλισε πάλι τα μαλλιά με κρίνα και με βιόλες
και βγήκε βόλτα στο χωριό και τη ζηλεύουν όλες

Ζηλεύει όλο το χωριό σα βάλει τα καλά τζη
κι όλοι άνω κάτω γίνονται σε κάθε πέρασμα τζη

Έτσα λογιώς εντύθηκε τα ρούχα που τση πάνε
και που ‘βρε τέτοια ομορφιά τη μάνα τση ρωτάνε

Ήβαλε πάλι τα καλά τα ρούχα που τση πάνε
κι όλα τα μάτια του χωριού πάνω τση σταματάνε

Ήριξε πάλι τα μαλλιά στο πλάι και γυρίζει
μες τα σοκάκια του χωριού και τσ’ άνοιξης θυμίζει

Κι αναρωτιέται το χωριό σε κάθε πέρασμα τζη
ποιός τυχερός τη χαίρεται ποιός βγαίνει στον οντά τζη

Ποιόν αγκαλιάζει καθ’ αργά και παίρνει το φιλί τζη
ποιός κολυμπά στα μάτια της κι αγγίζει το κορμί τζη

Ονειροκαλεσμένη μου του ύπνου μου ξομπλιάστρα
είσαι για μένα ουρανός ήλιος φεγγάρι κι άστρα

Μελαχρινέ μου έρωτα παράνομε σεβντά μου
όταν σε πρωταντίκρισα σταμάτησε η καρδιά μου

Σταμάτησε τσι χτύπους τση φώς μου και θα πεθάνω
μελαχρινέ μου άγγελε ίντα μπορώ να κάνω

Ίντα να κάνω τση καρδιάς τους χτύπους να ντακάρει
μελαχρινέ μου άγγελε που βρήκες τέτοια χάρη

Που βρήκαν τέτοια δύναμη τα μάτια τα δικά σου
κι ήκαψες την καρδούλα μου με τα ματόκλαδα σου

Ατσαλάκης Νεκτάριος
Δίσκος: Στα Συντρίμια Μιας Αγάπης